Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki herbu Druck (ur. 16 grudnia 1779 w Pohoście na Polesiu, zm. 28 maja 1846 w Sankt Petersburgu) [1] – polski książę, polityk, minister skarbu Królestwa Polskiego w latach 1821–1830, minister prezydujący w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji Królestwa Polskiego w grudniu 1830 roku [2 Główne założenia sztuki oświecenia: Trzy główne style epoki oświecenia: - klasycyzm. - sentymentalizm. - rokoko. Sztuka oświecenia jest przede wszystkim sztuką klasycyzmu. Charakteryzuje się ona spokojem, harmonią i równowagą. Uznaje jeden klasyczny (zaczerpnięty ze sztuki antycznej) wzorzec piękna. Historia. Sobór pełni ważne miejsce w rosyjskiej historii.Wynika to z doniosłej roli jaką odegrał w czasie Wojny Ojczyźnianej w 1812. Po najeździe armii napoleońskiej na Rosję, główny dowodzący wojskami obronnymi – feldmarszałek Michaił Kutuzow – zwrócił się o pomoc do Kazańskiej Ikony Matki Bożej, w związku z czym nowo wybudowana świątynia została poświęcona jej W końcu władca musi być na bieżąco z życiem politycznym kraju. Pierwszy zimowy pałac Piotra 1 w Sankt Petersburgu . Historia miasta nad Newą, jak wiadomo, zaczyna się od rosyjskiego cara. Peter the First podróżował do Europy Zachodniej i był znany jako wielki mistrz holenderskiego stylu życia. W Petersburgu król miał dwie Autor: Magda 10 komentarzy. W samym centrum Paryża, po lewej stronie Sekwany i na wprost Ogrodów Tuileries koło Luwru znajduje się galeria sztuki francuskiej XIX i XX wieku – Muzeum Orsay. Miejsce odwiedzane przez ponad 4 miliony osób rocznie należy do najsłynniejszych muzeów w Paryżu. Wejście do Muzeum Orsay. Z budynkiem muzeum Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. Zawartość Galeria ErartaGaleria Sztuki Anna NovaGaleria nazwKGalleryKolekcjonerska Galeria Sztuki Di DiGaleria Art Marina GisichNowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej Niewielu odwiedzających Sankt Petersburg uważa go za cel odkrywania sztuki współczesnej. Jednak będąc kulturalną stolicą Rosji, Sankt Petersburg podtrzymuje ten tytuł, prezentując to, co najlepsze w sztuce wszystkich pokoleń. Wiele galerii jest prywatnych lub prowadzonych przez samych artystów, dzięki czemu ich kolekcje są bardziej spersonalizowane i ErartaErarta znajduje się na szczycie każdej listy galerii sztuki współczesnej w Sankt Petersburgu, a nawet w Rosji. Jest to największe prywatne muzeum sztuki współczesnej w kraju, w którym znajduje się ponad 2800 dzieł ponad 300 artystów z różnych części Rosji. Oprócz wystawy czasowej zawsze odbywają się wydarzenia specjalne, takie jak przedstawienia teatralne, koncerty, pokazy filmów, wykłady itp. Niezależnie od tego, czy jesteś nowicjuszem, czy znawcą sztuki współczesnej, ta galeria jest idealnym miejscem do rozpoczęcia odkrywania jej w Petersburgu. 29 Linia Wyspy Wasilewskiego 2, Sankt Petersburg, RosjaOtwarte: od środy do poniedziałku 10: 00-22: 00 (zamknięte we wtorek) На выставке Чемы Мадоза - особая атмосфера. Как и в его obraz. 🇬🇧 Wystawa indywidualna @chema_madoz w Erarta Museum. Na wystawie. // #erarta # erartamuseum # photography # chemamadoz # surrealizm # эрарта # музейэрарта # выставка # zdjęcia # zdjęcia # zdjęciaPost udostępniony przez Музей Эрарта / Erarta Museum (@erarta_museum) na Galeria Sztuki Anna NovaGaleria Sztuki Anna Nova ściśle współpracuje z artystami z Rosji i zagranicy, aby zapewnić Ci to, co najlepsze w sztuce współczesnej, szczególnie koncentrując się na XXI wieku. Galeria prezentuje sztukę w wielu formach: malarstwa, rzeźby, ryciny, instalacji, wideoartu i performansów. Organizuje również wykłady, zajęcia, projekcje filmów i spotkania z artystami w celu nawiązania dialogu między artystami a ich Street 28, St. Petersburg, RosjaOtwarte: od wtorku do soboty 12:00. - 19:00. (zamknięte w niedzielę i poniedziałek) Мы знаем, как вы любите отложить все на последний момент, поэтому напоминаем: выставка Пецтра йтводоводостра. По случаю закрытия, с 15:00 в нашей галерее будет проходить встреча с художником. Не упустите возможность лично поговорить с Петром о современном искусстве и не только. Ждем вас! Открыты do 19:00. / 🇬🇧 Dziś ostatni dzień wystawy Petra Shvetsova w naszej galerii. Nie przegap tego. Ponadto Petr Shvetsov będzie w galerii od 15:00. Nie przegap okazji osobistego spotkania z artystą. #annanovagallery #contemporaryart # современноеискусство #petrshvetsov # петршвецовPost udostępniony przez Anna Nova Art Gallery (@annanova_gallery) na Galeria nazwName Gallery to miejsce, w którym można znaleźć artystów z Petersburga, prezentujących wiele obiecujących talentów. Kuratorzy galerii pochodzą z wielu uznanych instytucji artystycznych w Sankt Petersburgu, takich jak Ermitaż, Muzeum Rosyjskie i Uniwersytet Państwowy w Sankt Petersburgu, sprowadzając do galerii najbardziej doświadczonych i wykształconych ludzi. Bolshaya Konyushennaya Street 2, St. Petersburg, RosjaOtwarte: od wtorku do soboty 11:00 - 19:00 Скоро Лето😃)) А пока вы "готовите тело" к пляжному сезону😉, мы покажем ВАМ искусство художников, с которыми работает галерея современного искусства и дизайна NAMEGALLERY)) # ОлегМаслов #OlegMaslov #olegmaslov # олегмаслов #namegallery_artist #contemporaryart #bestart #artgallery #artdesign #artcollector #artinvestment # артгалерея #NAMEGALLERY # большаяконюшенная #SeeUsSoonPost udostępniony przez NAMEGALLERY (@namegallery_spb) w dniu KGalleryOprócz gromadzenia najnowszych dzieł artystów XXI wieku, KGallery posiada także bogatą kolekcję sztuki rosyjskiej od drugiej połowy XIX wieku do XX tu niektóre z największych nazwisk rosyjskiej literatury współczesnej, w tym Malewicz, Kustodiew, Pietrow-Wodkin i inni. Wśród innych godnych uwagi kolekcji są prace artystów od lat 30. do 70. XX wieku, twórców tzw. „Petersburskiego ruchu podziemnego”.Nabrzeże rzeki Fontanka 24, Sankt Petersburg, RosjaOtwarte: od poniedziałku do piątku 11:00. - 20:00. oraz od soboty do niedzieli od 12:00 do 18:00 Сегодня выставку Константина Сомова посетили 450 человек! Это рекорд, который, надеемся, ещё будет побит! Спасибо всем за внимание, это лучший подарок в день работника культуры! 🔥🎊 #kgallery #art #exhibition #somov # сомов # константинсомов #somovkgallery #saintpetersburg #petersburg #artist #russianart #russianartist #saintp #painting #drawing #photography #artoftheday #inspirationPost udostępniony przez Галерея Искусств KGallery (@kgallery_art) na Kolekcjonerska Galeria Sztuki Di DiKolekcja Di Di składa się głównie z prac artystów undergroundowych lat 60. i 70. Artyści wytrwale wystawiali swoje prace na prywatnych pokazach, które zwykle odbywały się w zakazanych mieszkaniach. Chociaż ich nazwiska nie wniosły znaczącego wkładu w świat sztuki na całym świecie, pozostają symbolem artystycznego oporu w Związku Avenue of Vasilievsky Island 62, St. Petersburg, RosjaOtwarte: od poniedziałku do piątku 12:00 - 20:00, sobota - niedziela 12:00 - 19:00 Осталась неделя до закрытия выставки русского искусства 1950-2000-х годов "Коллекция!" в Центре Помпиду. На снимке фрагмент экспозиции с работами Евгения Михнова-Войтенко из серии "Тюбик". Но 7 произведений из этой серии вы можете увидеть, не выезжая из Петербурга: в галерею DiDi вы пока тоже успеваете 😉 Сегодня и завтра работаем с 12:00 до 19:00 ✨ #exhibition #contemporaryart #didiartgallery # искусство # выставка # михнов # михноввойтенко # помпиду # центрпомпиду # тюбик # графикаPost udostępniony przez DiDi Art Gallery (@didi_art_gallery) na Galeria Art Art działa w Sankt Petersburgu od ponad dekady. Z powodzeniem łączy prace popularnych współczesnych artystów i przedstawia wschodzących artystów zarówno ze społeczności rosyjskiej, jak i międzynarodowej. Galeria prezentuje różne podejścia do sztuki i nierzadko zdarza się, że artyści w niej pracują. Galeria reprezentuje również różne rodzaje sztuki użytkowej, takie jak hafty, biżuterię i Avenue 5, Sankt Petersburg, RosjaOtwarte: od wtorku do soboty 12:00 - 19:00. (zamknięte w niedzielę i poniedziałek) Прекрасная @angievorontsova для @zefirballet позирует сегодня в залах #artreflex // Dzisiaj #ballet spotyka #contemporaryart w #artreflexgallery. Zachwycony pięknem @angievorontsova 🦄💕 #zefirballetPost udostępniony przez ART Gallery (@artreflex) na Galeria Marina GisichGaleria Marina Gisich jest jedną z najdłużej działających w mieście. Skupia wielu współczesnych artystów na wystawach stałych i czasowych. Galeria bierze udział w wielu międzynarodowych wydarzeniach, więc można je zobaczyć w trasie lub odwiedzić lokalnie. Jedną z ich głównych funkcji jest organizowanie aukcji sztuki współczesnej, z których część jest organizowana rzeki Fontanka 121, Sankt Petersburg, RosjaOtwarte: od poniedziałku do piątku 11:00 - 19:00, sobota 12:00 - 19:00. (Zamknięte w niedzielę) Всегда рады встречам с @authentica_club, небольшой спич о современном искусстве в интерьере как обрание жизи. Спасибо за бодрое утро и всем приятной недели! #marinagisichgallery #authenticaclub #artedevivrePost udostępniony przez Marina Gisich Gallery (@marinagisichgallery) na Nowe Muzeum Sztuki NowoczesnejGaleria, która początkowo była kolekcją prywatną, a następnie stopniowo przekształciła się w trzypiętrowe muzeum otwarte dla publiczności. Kolekcja składa się głównie z radzieckiej sztuki non-formistycznej i współczesnych artystów rosyjskich. Muzeum było jednym z pierwszych, które przeniosło ruch nonkonformistów do Sankt Petersburga i nadal jest wiodącą galerią nie tylko w mieście, ale także w Line of Vasilievsky Island 29, St. Petersburg, RosjaOtwarte: od środy do piątku w godzinach 11: 00-19: 00, od soboty do niedzieli 12: 00 - 20:00. (zamknięte w poniedziałek i wtorek) #novy_museum # новый_музей # вечера_с_коллекционерами Уже сегодня в Новом Музее очередная встреча с коли. Гости этого вечера Алексей и Лариса ГенслерPost udostępniony przez Новый Музей (@novy_museum) na Ciągliński Jan / Ционглинский Ян Францевич (1858–1912/1913), malarz, grafik, pedagog przez 27 lat związany z się 20 lutego 1858 r. w Warszawie. Pochodził z wielodzietnej rodziny szlacheckiej wyznania rzymskokatolickiego. Był synem Franciszka (ok. 1822–1892), prawnika zatrudnionego przy Senacie Rządzącym Królestwa Polskiego, i Emilii z Żulińskich (ok. 1838–1865), siostry Romana Żulińskiego (zm. 1864), straconego na stokach Cytadeli Warszawskiej dyrektora wydziału ekspedytury Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym 1863/1864 r. Miał sześciu braci, w tym starszego Adama (1860–1933), neurologa i fizjoterapeutę, lekarza Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, oraz młodszego Mieczysława Tadeusza (1864–1925), inż. komunikacji, który był wykonawcą jego testamentu. Od 1867 r. rodzeństwo wychowywała macocha Antonia z Próchników (zm. 1912), z którą ojciec miał jeszcze trzech synów, w tym Józefa (1869–1944), drukarza, autora wydanej w 1937 r. monografii malarza, i cztery córki. Wykształcenie ogólne zdobył Ciągliński w warszawskim III Gimnazjum. W latach 1877–1878 studiował w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona (1831–1901) i Aleksandra Kamińskiego (1823–1886). Jednocześnie od jesieni 1876 r. do 28 grudnia 1878 r. studiował na Wydz. Medycznym, a później Fizyczno-Matematycznym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Porzucił studia, wyjechał do Petersburga i w lutym 1879 r. wstąpił do Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych (ASP) jako wolny słuchacz w klasie kompozycji z natury; w sierpniu tegoż roku został pełnoprawnym studentem. Uczył się u Wasilija P. Wereszczagina (1835–1909), Carla B. Weniga (1830–1908), Bogdana P. Willewaldego (1819–1903), Piotra M. Szamszyna (1811–1895) i Pawła P. Czistiakowa (1832–1919). Podczas studiów otrzymał nagrody: w 1880 r. dwa małe srebrne medale (za rysunek i za szkic z natury), w 1881 r. dwa duże srebrne medale (za szkic malarski z natury i za rysunek z natury), w listopadzie 1884 r. mały złoty medal za obraz Przypowieść o bogaczu i Łazarzu. W listopadzie 1885 r. za obraz Sadzawka Owcza (albo Sadzawka Siloe) otrzymał tytuł profesjonalnego malarza I st. W 1886 r. wysłał obraz programowy na wystawę konkursową w warszawskiej galerii „Zachęta” i zdobył drugą ukończeniu ASP osiadł w rosyjskiej stolicy przy prosp. Litiejnym [Литейный пр.] 55 (obecnie nr 59), gdzie mieszkał i pracował przez kolejnych 27 lat (w 1889 r. zajmował dwa pokoje na ostatnim piętrze, a pod koniec 1903 r. już pięć pokoi). W 1886 r. otrzymał posadę profesora w Szkole Rysunku Cesarskiego Towarzystwa Wspierania Sztuk [Рисовальная школа Императорского Общества поощрения художеств] i pracował tam aż do śmierci. Jako wykładowca odznaczony został orderami św. Stanisława II kl. i św. Anny II latach 80. XIX w. zafascynowało go malarstwo impresjonistyczne, stał się jednym z pierwszych impresjonistów w Petersburgu. Oprócz pracy w plenerze wykonywał też portrety. Dzieła z tego okresu cechują barwne akcenty i wysublimowany koloryt, dominujący nad rysunkiem: Portret I. Ginzburga (1885), Portret N. Lewestama (1886), Portret N. Samokisza (1886). Prace podpisywał po polsku albo sygnował monogramem z łacińskich liter „JC”.Jeszcze w okresie akademickim poznał Erazma Piltza (1851–1929), kierującego wydawanym w Petersburgu polskim tygodnikiem „Kraj” – w 1885 r. wykonał jego portret, a w 1887 r. portret jego żony Heleny z Rymowiczów (1865–1940). Pod koniec maja 1899 r., w rok jubileuszowy setnej rocznicy urodzin Aleksandra S. Puszkina (1799–1837), kiedy redakcja „Kraju” zorganizowała bankiet w modnej petersburskiej restauracji „Miedwied’” [Медведь], wygłosił mowę, poświęconą znaczeniu Puszkina i jego poezji dla końca lat 80. XIX w. regularnie podróżował, przywożąc z wojaży mnóstwo szkiców (Krym – wielokrotnie od 1887 r.; Włochy – w latach:1890, 1894, 1900, 1903 i 1907; Kaukaz – 1891 i 1892 r.; Hiszpania – w latach: 1897, 1899, 1902 i 1908; Turcja – 1893 r.; Maroko – 1898 r.; Palestyna – 1901 r.; Finlandia — 1902 i 1904 r.; Europa Środkowa – w latach: 1904, 1906 i 1908; Grecja – 1905 r.; Indie – 1907 r.; Sahara – 1909 r.; wyspy na Adriatyku – 1910 r.; Tunezja – 1911 r.). Setki etiud pejzażowych, wykonanych w manierze impresjonistycznej, stały się trzonem jego spuścizny malarskiej. Po powrocie z podróży pokazywał swoje prace uczniom i prezentował je na rozmaitych 1894 r. został inicjatorem i organizatorem niezależnych od Cesarskiej ASP wystaw Refusés („Odrzuconych”), urządzanych corocznie w Petersburgu jako wyraz protestu przeciwko skostniałemu nauczaniu akademickiemu oraz historyzującej grupie tzw. pieriedwiżników [Передвижники], w ciągu kolejnych pięciu lat w różnych kamienicach przy prosp. Newskim [Невский пр.] – w 1894 i 1896 r. pod nr. 27/18, w 1895 i 1897 r. – pod nr. 26, a w 1898 r. – pod nr. 54. Do udziału w wystawach zapraszał również artystów polskich: w 1898 r. na V Wystawie „Odrzuconych” Wojciech Kossak (1856–1942) i Julian Fałat (1853–1929) prezentowali cztery duże szkice wstępne do panoramy Przejście Napoleona przez Berezynę w grudniu 1812 roku (Kossak wykonał postaci ludzi i zwierząt, Fałat – pejzaż).W 1894 r. niedługo malował w Paryżu w pracowni Jean-Josepha Benjamina-Constanta (1845–1902), w kolejnym roku krótko uczył się w studiu malarskim Ilji Je. Riepina (1844–1930) w petersburskiej pracowni księżnej Marii K. Tieniszewej (1858–1928).W malarstwie portretowym z lat 1890–1900 coraz częściej porzucał skomplikowaną charakterystykę psychologiczną, tworząc etiudy portretowe: Dzień (1893), Portret A. Benoit (1896), Ociemniała (1899–1910), Róża herbaciana (1905). W tymże okresie oprócz pejzaży i portretów malował kompozycje o charakterze symbolicznym: Smutek (Maria Potocka w Bachczysaraju) (1895), Miłość (1897–1898) oraz dekoracyjne panneau Natchnienie (1896) i Wiosna (1897). Od jesieni 1896 r. do 1897 r. pracował nad stworzeniem panneau Taniec symboliczny dookoła posągu Wenery z Milos, mającym ozdobić Teatr Miejski w Jałcie (gmach nie zachował się).Na początku 1897 r. Ciągliński był członkiem komisji technicznej do spraw remontu i modernizacji wnętrz kościoła św. Katarzyny przełomie lat 1898 i 1899 aktywnie uczestniczył w zakładaniu towarzystwa Świat Sztuki [Мир искусства], a także w organizowanej przez Siergieja P. Diagilewa (1782–1929) w muzeum Centralnej Uczelni Rysunku Technicznego [Центральноe училищe технического рисования] barona Aleksandra L. von Stieglitza (1814–1884) „Wystawie artystów rosyjskich i fińskich” (1898) i w pierwszej międzynarodowej wystawie obrazów pod egidą ilustrowanego miesięcznika „Świat Sztuki”. W 1903 r. po rozpadzie redakcji tego pisma przeszedł wraz z innymi jej członkami do Związku Artystów Rosyjskich [Союз русских художников], z którym w latach 1903–1910 wystawiał. W styczniu 1910 r. wystąpił z rozpadającego się Związku i w 1911 i 1912 r. prezentował swoje prace z reaktywowanym od października 1910 r. towarzystwem Świat 1902 r. był profesorem nadzwyczajnym sztuk w klasach kompozycji z natury i etiudowej w Wyższej Szkole Artystycznej przy Związku Artystów Rosyjskich. Od 1906 r. był tam zatrudniony jako profesor akademicki, od 1911 r. jako profesor zwyczajny. Wśród wykładowców uznawano go za nowatora, ponieważ wnosił świeży powiew do akademickiego systemu studiów. Od pierwszych lat XX w. zaczął przyjmować uczniów również w swoim mieszkaniu przy prosp. Litiejnym „w trzecim podwórzu, po kuchennych schodach, pod samym dachem”. Jego prywatna szkoła malarstwa wyewoluowała w jedną z pracowni, modnych wśród petersburskiej młodzieży twórczej, poszukującej nietradycyjnych dróg w sztuce. Podczas zajęć z uczniami lubił grać na fortepianie – uważał, że muzyka sprzyja odbiorowi najsubtelniejszych odcieni kolorów. W różnych latach jego uczniami byli artyści Srebrnego Wieku i mistrzowie awangardy: malarz, ilustrator i scenograf Iwan Ja. Bilibin (1876–1942), poetka i malarka Jelena G. Guro (1877–1913), malarz, grafik i scenograf Jewgienij Je. Lanceray (1875–1946), malarz Michał W. Le Dentu (1891–1917), malarz i teoretyk sztuki Woldemar Matwiejs (Władimir Makarow, 1877–1914), malarz, muzyk i teoretyk sztuki Michaił W. Matiuszyn (1861–1934), malarz, grafik i scenograf Władimir Je. Tatlin (1885–1953), malarz, poeta i teoretyk sztuki Paweł N. Fiłonow (1883–1941) oraz malarz Leonid T. Czupiatow (1890–1941).Na przełomie XIX i XX wieku odczuł wpływ secesji. W jego pracach z tego okresu widać temperament twórczy, manifestowany w odważnej i szerokiej manierze rysunku z wyrazistym w formie pociągnięciem pędzla i neutralnym, jakby pospiesznie naszkicowanym znawcą i miłośnikiem muzyki, co znalazło odbicie w licznych portretach wybitnych współczesnych mu kompozytorów, muzyków i śpiewaków: Piotra I. Czajkowskiego (1840–1893) (1894), Adelajdy Bolskiej (1863–1930) (pierwsza dekada XX w.), baronessy Marii W. Stackelbergowej (1860–1932), żony dyrektora Orkiestry Nadwornej, barona Konstantina K. Stackelberga (1848–1925) – Biała gama (1906), Iwana W. Jerszowa (1867–1943) (1908), Siergieja W. Rachmaninowa (1873–1943) (1908), Leopolda Godowskiego (1870–1938) (1908), Józefa Hofmanna (1876–1959) (1912); namalował też portret Antona G. Rubinsteina (ur. 1829) na łożu śmierci (listopad 1894). W swojej pracowni przy prosp. Litiejnym urządzał wieczory muzyczne, zapraszając na występy zarówno krajowych wirtuozów fortepianu, jak i zagranicznych: Ferruccio Busoniego (1866–1924), J. Hofmanna, Ignacego Jana Paderewskiego (1860–1941), S. Rachmaninowa i Józefa Śliwińskiego (1865–1930). Zachwycał się twórczością Fryderyka Chopina (1810–1849) i zawsze reagował na wszystko, co dotyczyło tego twórcy. W pierwszej dekadzie XX w. prosił dyrektora Ermitażu hr. Dmitrija I. Tołstoja (1860–1941) o wsparcie przez ASP projektu pomnika Chopina w Warszawie dłuta Wacława Szymanowskiego (1859–1930), który wygrał konkurs w 1909 r. (pomnik w Łazienkach odsłonięto dopiero w roku 1926). Do 1910 r. – setnej rocznicy urodzin Chopina – wykonał jego idealizowany portret i nazwał go Scherzo h-moll. Portret namalowany został specjalnie jako element oprawy koncertu jubileuszowego w sali Zgromadzenia Szlacheckiego w Petersburgu. Był „duszą” polskiego Petersburga. Udzielał się w Ognisku Polskim, wygłaszając tam odczyty ze swoich licznych podróży. Jego rosyjski roił się od całe życie wiązała go bliska przyjaźń z malarką Jekatieriną (Katarzyną) A. Wahter (1860–1941). Połączyła ich wspólna praca dydaktyczna w Szkole Rysunku Towarzystwa Zachęty Sztuk, udział w rozmaitych wystawach i miłość do muzyki. Wahter wprowadziła Ciąglińskiego do rodziny Aleksnadra I. i Marii Rubcowów, z którymi wychowywała się i mieszkała od dziecka pod adresem: Wyspa Wasilewska [Васильевский остров], ul. Kanariejecznaja [Канареечная ул.] 15 (kamienica się nie zachowała). Wahter była matką chrzestną ucznia Ciąglińskiego – malarza Aleksandra A. Rubcowa (1884–1949), którego powszechnie, a błędnie uważano za jego Ciąglińskiego prezentowano w Warszawie na wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych („Zachęta”, 1885–1903), w Salonie Krywulta (1900) i w salonie „Sztuki Współczesnej” we Lwowie (1894, srebrny medal) oraz na wystawach światowych w Chicago (1893, pawilon polski), San Francisco (1894, srebrny medal), Paryżu (1900, pawilon rosyjski), Rzymie (1900, pawilon rosyjski) i międzynarodowych – w Monachium (1890, 1895, 1897, 1898), Berlinie (1891, pawilon polski) i innych. Jeszcze za życia doczekał się dwu wystaw indywidualnych: w 1903 r. w Paryżu (w gmachu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych) i w 1909 r. w Rydze (w Miejskim Muzeum Sztuki).W marcu 1911 r. został wybrany na członka rzeczywistego Cesarskiej ASP. Przyznano mu pracownię i mieszkanie w budynku akademickim (zachodnie skrzydło mieszkalne) na Wyspie Wasiljewskiej przy 4. Linii [4-я линия В. О.] 3, dokąd przeniósł się wiosną następnego roku. W grudniu 1911 r. otrzymał rangę radcy dworu odpowiadającą tytułowi sierpniu 1912 r. podróżował do Turkmenistanu, odwiedził wówczas Aszchabad, Bucharę i Samarkandę. Była to jego ostatnia wyprawa, zaraz potem zapadł na poważną chorobę, która w rezultacie okazała się śmiertelna. Zmarł 24 grudnia 1912/6 stycznia 1913 r. w Petersburgu. Po mszy żałobnej w kościele św. Katarzyny, z udziałem nielicznych reprezentantów polskiej kolonii oraz licznego grona profesorów ASP, uczniów i studentów, którzy od budynku ASP nieśli trumnę na cmentarz, został pochowany w katolickiej części luterańskiego cmentarza Smoleńskiego; grób, na którym pierwotnie ustawiono biały krzyż z polskim napisem, nie zachował się. Jeden z autorów wspomnień tak charakteryzował Ciąglińskiego: „Był bardzo piękny, buńczuczną polską pięknością, bardziej rycerską, niż uduchowioną, a w porywczości jego ruchów była pewna osobista harmonia” („Dziennik Petersburski” 1913, nr 1127, s. 2). Jego uczniowie założyli samodzielną grupę, na czele której stanął L. T. Czupiatow, i aż do rewolucji lutowej 1917 r. spotykali się, żeby wspominać swojego nauczyciela. Wiosną 1917 r. w Piotrogrodzie powstało stowarzyszenie Pracownia imienia Jana Ciąglińskiego, które weszło w skład Związku Działaczy Sztuk. Stowarzyszenie zadeklarowało jako swój cel „swobodną pracę w sztuce”. Jego członkami byli O. W. Kiriejewa, Nina J. Kogan (1889–1942), M. S. Sawicz, K. P. Juszczenko i lutym 1914 r. dzięki staraniom młodszego brata artysty, Mieczysława, Nadieżdy Dobycziny i A. Rubcowa zorganizowano w siedzibie Biura Artystycznego Dobycziny przy nab. Mojki [наб. р. Мойки] 63 pośmiertną wystawę dzieł Ciąglińskiego, na której zaprezentowano 972 prace. Tuż przed tym wydarzeniem A. Rubcow wydał książkę Заветы Ционглинского [Przykazania Ciąglińskiego] (Сaнкт-Петербург 1913) zawierającą refleksje artysty o sztuce. Później odbyły się jeszcze cztery wystawy indywidualne: w Warszawie w gmachu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych (1935) i w Muzeum Narodowym (1936), we Lwowie w Lwowskiej Galerii Obrazów (1980) i w Sopocie w Państwowej Galerii Sztuki (2017, obrazy z kolekcji lwowskiej).Prace Ciąglińskiego znajdują się w zbiorach muzealnych w Rosji (Państwowe Muzeum Rosyjskie, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, Państwowa Galeria Trietiakowska w Moskwie, Smoleńskie Muzeum Sztuk Pięknych i Rzemiosła), w Polsce (Muzeum Narodowe w Warszawie – tu w 1926 r. trafiła petersburska spuścizna artysty, w tym 503 obrazy, którą częściowo rozdysponowano pomiędzy 12 placówek muzealnych, Muzeum Narodowe w Krakowie – 201 obrazów) i na Ukrainie (Lwowska Galeria Sztuki, Charkowskie Muzeum Sztuk Pięknych), a także w zbiorach prywatnych. Niektórych prac nie udało się zlokalizować.(przekł. oryginalnego hasła Nikita Kuznetsov)Hasło po redakcji MCK, wersja oryginalna patrz: A. Dulewicz, Ciągliński Jan, w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy, Warszawa 1971, t. 1, s. 347–348; St. Świerz-Zaleski, Ciągliński Jan, w: Polski słownik biograficzny, Kraków 1938, t. 4, s. 19; J. Ciągliński, Jan Ciągliński. Zasady, życie, puścizna, Warszawa, 1937; М. А. Гуренович, Педагогическая деятельность Яна Францевича Ционглинского, w: Научные труды (Институт им. Репина). Вопросы художественного образования, Сaнкт-Петербург 2015, t. 34, s. 115–126; taż, Петербуржский живописец с сердцем Шопена. К 150-летию со дня рождения Яна Ционглинского, „Наше Наследие” 2008, nr 2 (86), s. 136–143 i [dostęp: 5 IX 2017]; taż, Путешествия художника Я. Ф. Ционглинского на Восток, „Gazeta Petersburska” 2016, 19 lutego; taż, Ранний период творчества Я. Ф. Ционглинского, w: Научные труды (Институт им. И. Е. Репина). Проблемы развития отечественного искусства, Сaнкт-Петербург 2016, t. 36, s. 116–132; taż, Выставки «независимых» в Петербурге (1894—1898 годы), „Антикварное обозрение” 2010, nr 2 (maj), s. 16–25; M. Górenowicz, Akademickie prace Jana Ciąglińskiego (1858–1913), w: Sztuka Europy Wschodniej/ Искусство Восточной Европы, t. 4: Henryk Siemiradzki i akademizm/ Генрих Семирадский и академизм, Warszawa–Toruń 2016, s. 401–409; taż, Malarz i pedagog Jan Ciągliński w Petersburgu, w: Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, red. W. Walczak i K. Łopatecki, Białystok 2010, t. 2, s. 347–364; taż, Jan Ciągliński (1858–1913), Warszawa 1936; А. А. Рубцов, Заветы Ционглинского, Сaнкт-Петербург 1913; Е. Ю. Турчинская, Ян Ционглинский и русская авангардная живопись начала XX века, w: Sztuka Europy Wschodniej/ Искусство Восточной Европы, t. 2: Polska–Rosja: sztuka i historia/ Польша-Россия: искусство и история, Warszawa–Toruń 2014, s. 13–20; Художественное curriculum vitae (23 апреля 1906 года), w: Посмертная выставка произведений Я. Ф. Ционглинского. Каталог с характеристикой, составленной Яремичем, Сaнкт-Петербург 1914, s. 10–12; Orientalizm w malarstwie, rysunku i grafice w Polsce w XIX i 1 połowie XX wieku. Katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Warszawie, Warszawa 2008, s. 134–153; Polscy uczniowie Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu w XIX i na początku XX wieku. Katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Warszawie, Warszawa 1989, s. 28, 82–84; Русский импрессионизм. Живопись из собрания Русского музея. Альбом-каталог. Сaнкт-Петербург 2000, s. 14–15, 21, 24, 27, 30, 378; А. Н. Бенуа, Мои воспоминания. B 5 книгах, Мocква 1990, t. 4, s. 101–105; Вл. Матвей, В мастерской Я. Ф. Ционглинского (Из воспоминаний ученика), „Солнце России” 1913, styczeń, nr 2 (152); „Dziennik Petersburski” 1913, nr 829, s. 3 (Profan, Jan Ciągliński (Wspomnienie pośmiertne)), nr 1127, s. 2 (Io., Pośmiertna wystawa obrazów Jana Ciąglińskiego); Российский государственный исторический архив (RGIA) w Sankt Petersburgu: F. 789, op. 10, spr. 6 (teczka osobowa). Pozostań w kontakcie Subskrypcja newslettera Pozostańmy w kontakcie! Zapisz się do naszego newslettera i otrzymuj stare ekskluzywne oferty, inspiracje i aktualizacje naszych nadchodzących projekty stojące, Lorem ipsum dolor sit amet, consetetur sadipscing elitr, sed diam nonumy. Przykłady Jego obrazy znajdują się w zbiorach Galerii Trietiakowskiej i Muzeum Rosyjskiego w Sankt Petersburgu. W latach 1841–1845 namalował 25 obrazów dla Soboru św. Izaaka (obecnie znajdują się w Muzeum Rosyjskim w Sankt Petersburgu). WikiMatrix Do moskiewskich muzeów sztuki, nieco mniej znanych, należą Galeria Tretiakowska (premierowa kolekcja rosyjskiej sztuki) oraz puszczyńskie Muzeum Sztuki ekspozycje muzealne, na które warto zwrócić uwagę, to zbiory zabytków w Sankt Petersburgu i Moskwie, szczególnie w Muzeum Ermitażu, oraz zbrojownia na Kremlu Moskiewskim. ParaCrawl Corpus Rosja, dekoracje świąteczne w Sankt Petersburgu Obrazy wyświetlane na fasadzie Muzeum Sztuk Pięknych w ramach pokazu laserów "Plac Sztuki" w Sankt Petersburgu. Pochwal się na swojej stronie,że czytasz Drukuj Kalkulatory Pobierz link Czytam

galeria sztuki w sankt petersburgu